“Wat betekent het om vrouw te zijn? Dit is iets dat me fascineert.” Tegenover me zit Bea Borgers: moeder, echtgenote en fotografe. Maar vooral een vrouw. Iemand die vragen durft te stellen en mensen rondom haar aanmoedigt om na te denken over hun plaats in de samenleving. Vandaag lijkt het de normaalste zaak ter wereld dat vrouwen een sterkere plek in de maatschappij opeisen. Dat het niet altijd zo geweest is, daarvan kan ze meespreken. “Had je me twintig jaar geleden verteld dat ik zou staan waar ik nu sta, ik had je voor gek verklaard.”

Van huisvrouw tot onderneemster

Op haar achttiende ontvluchtte Bea het stadje waar ze opgroeide. De mensen rondom waren vastgeroest in oude gewoontes en ze snakte naar avontuur. Ze trok naar het bruisende Brussel en behaalde haar universiteitsdiploma. Niet veel later begon ze te werken in een bank, ze trouwde en kreeg kinderen. Als jonge moeder zag ze haar kansen op een carrière snel slinken en al snel werd besloten dat Bea huismoeder zou worden.

“In het begin stond ik er niet te veel bij stil. Het leek me een logische keuze. Mijn moeder had haar carrière als onderwijzeres ook stopgezet om voor de kinderen te zorgen: het was nu eenmaal zo. Toen de kinderen groter werden kreeg ik, net als mijn moeder, spijt dat ik was gestopt met werken. Ik werd ongelukkig en zakte weg in een depressie. Na een moeilijke periode zocht ik naar een waardevolle invulling van mijn leven. Ik begon aan een deeltijdse opleiding fotografie en zorgde intussen hoofdzakelijk in mijn eentje voor de kinderen.”

Bea kreeg steeds meer succes en al gauw richtte ze haar eigen zaak op. Toch bleef er iets knagen. Zou haar leven anders verlopen zijn als ze een man was? Had ze echt haar eigen keuzes gemaakt, of hadden de ongeschreven wetten van de maatschappij haar klein gehouden?

Project genderongelijkheid

Ze besloot een nieuw project te starten met genderongelijkheid als rode draad. Hiervoor ging ze op zoek naar vrouwen die hun verhaal wilden delen. Ze vond al gauw dertig vrouwen van alle leeftijden, culturen en religies en stelde hen twee vragen. Bestaat er ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in de samenleving, in het professioneel leven en op persoonlijk vlak? Geloofden ze dat het in de toekomst zou veranderen?

De verhalen van deze vrouwen blijven hangen. Zo heb je bijvoorbeeld de militante feministe Anne-Sophie die al heel haar leven vecht om dezelfde rechten als de mannen om haar heen. Een groot contrast met de jonge Heather die zich afvraagt waarom die strijd nodig is. Mannen en vrouwen zijn immers anders, waarom is het nodig om dingen te willen die mannen wel als hun natuurlijk recht beschouwen?

De vrouwen die geïnterviewd werden hebben elk een unieke kijk op hun plaats in de maatschappij, de werkvloer en het gezin. Opvallend is dat ze allen geloven dat ze zelf een keuze hebben gemaakt, al dan niet onder druk van hun omgeving.

Vrijheid van keuze: basis van gendergelijkheid?

“Ik geloof oprecht dat vrijheid van keuze de basis is voor alles. Hebben vrouwen dezelfde vrijheid om keuzes te maken? Gelijkheid kan er enkel zijn als zowel mannen als vrouwen vanuit dezelfde startblokken vertrekken ongeacht cultuur, religie of financiële draagkracht. De vrouwen die ik heb geportretteerd en geïnterviewd weerspiegelen alle vrouwen in onze samenleving. Ik herken mezelf in hun verhaal en zij herkennen zichzelf in mij.”

“Ik ken een dame die parttime huismoeder was en rest van haar tijd spendeerde aan het verzorgen van de communicatie van het zakenkantoor van haar echtgenoot. Maar ze wou meer. Ze hoorde mijn verhaal en haar ogen gingen op. Intussen is ze fulltime gaan werken voor een ander bedrijf, is ze financieel onafhankelijk en heeft ze veel nieuwe mensen leren kennen. Hiervoor doe ik het. Ik verdien niets met dit project, maar ik hoop wel een verschil te kunnen maken door te tonen dat we niet alleen zijn. ”

“Gelukkig staan vrouwenrechten en ongelijkheid hoog op de agenda bij verschillende beleidsmakers. Toch we zijn er nog niet helemaal. Ik moest onlangs foto’s nemen op een lezing waar verschillende bekende gasten, zoals premier Alexander De Croo, hun visie gaven op de vooruitgang van de vrouw in de maatschappij. Het viel me op dat het vooral mannen waren die aan het woord kwamen. Hoewel het heel interessant was, vroeg ik me toch af: ‘waarom moet het een man zijn die ons komt vertellen dat we gelijkwaardig zijn?’”

We zwijgen even en ik laat de impact van haar woorden bezinken. Ook ik herken mezelf in de verhalen van deze vrouwen. Heeft ze intussen het doel bereikt van haar project, vraag ik me hardop af.

Is de strijd gestreden?

Bea is strijdlustig. “Ik hoop dat er een dag komt dat we het normaal zullen vinden als een vrouw een leiderspositie inneemt, dat het abnormaal is om een vrouw te discrimineren op de werkvloer als ze bijv. kinderen heeft en dat gelijkheid de norm wordt. Daarom zoek ik nog meer vrouwen, minstens honderd, die hun verhaal willen delen.

Ik ben nu ook in gesprek met Beweging tegen geweld - Vzw Zijn. Zij zetten zich in tegen familiaal geweld en seksueel geweld, iets waar vooral vrouwen en kinderen vaak mee geconfronteerd worden. Als we een samenwerking kunnen starten is dit een mooie kans om hun verhalen te vertellen.”

“We mogen nooit de strijd vergeten die onze overgrootmoeders, grootmoeders en moeders geleverd hebben voor hun dochters. Al generatieslang maken we vooruitgang in ons streven naar gelijkheid. Maar we komen er alleen als iedereen, zowel man als vrouw, jong en oud, op dezelfde golflengte zit. Ieder van ons bepaalt zelf welke richting het leven kan lopen. Vrijheid van keuze is een fundamenteel recht, en we moeten bereid zijn om ons dit recht toe te eigenen. Enkel dan zal ons doel bereikt zijn.“

Uit liefde voor haar thuisstad Brussel richtte Bea Borgers in 2017 met vijf Brusselse fotografen Rent A Picture op. De foto’s worden ophang klaar geleverd en zijn beschikbaar voor verhuur. De portretten en interviews van vrouwen in het kader van haar project rond genderongelijkheid zijn te vinden op de website https://equalityofchoice.be/ of op Instagram onder de hashtag #equalityofchoice.