Ik woon in Melle. Melle City the place to be om precies te zijn. Mijn vriend en ik wonen ondertussen al vier jaar in Suburbia, zoals mijn vriendinnen het al grappend noemen.

In onze straat is het rustig, groen en weids. Het is de Wisteria Lane* van Melle Vogelhoek. Er is weinig verkeer, je bent omringd door perfect getrimde gazons en je kunt er letterlijk op straat spelen. Het enige dat soms stoort is het  lawaai van de grasmachines, maar geen nood: zondag is rustdag. Dan geldt het verbod om in de tuin te werken.

In Suburbia gaat alles zijn gewone gangetje. Een praatje slaan met de buurman over het snoeien van de haag, de haastige man van nummer 23 om klokslag kwart na zes zien passeren na een lange werkdag, de oude meneer waarmee je de voorbije jaren geen enkel woord hebt uitgewisseld toeknikken en Josiane van verderop beleefd te woord staan die nog altijd vraagt of je het al gewoon bent.

Wat een schril contrast met de buurt(en) van mijn kinderjaren.

Opeengepakt in appartementsgebouwen waar je het dagelijks tv-programma van de bovenbuur kan meevolgen; zoekend naar soelaas en verkoeling in parken weg van de verstikkende hitte van de concrete jungle tijdens de zomers.

Wie had gedacht dat ik als rasecht stadsmusje hier zou vertoeven met de ongeschreven regel: chacun dans son cot?

Maar rond de kerstperiode gebeurt er iets merkwaardigs in Suburbia: een massale ontvangst van kerstkaartjes. Die zorgden er enkele jaren geleden voor dat we namen konden plakken op de vele nieuwe gezichten. Het tijdperk van gissen naar namen was voorgoed voorbij.

We deden meteen mee en stuurden een kaartje terug naar volstrekt onbekenden.

Om even origineel uit de hoek te komen met de volgende zinnen: "Prettige feestdagen en een voorspoedig nieuw jaar!"Dit jaar halen we opnieuw onze mooiste kerstkaarten boven. Kwestie van de bon ton in Suburbia te behouden.

ˆ Wisteria Lane is een fictieve straat in de Amerikaanse televisieserie Desperate Housewives.