Tromgeroffel… De eerste winnares van Het VIVA-Croontje is… Sylvie Snokx uit Houthalen-Helchteren! Ze werd genomineerd door haar vriendin en quasi buurvrouw Kristien Timmers. De dames kenden elkaar al van toen Sylvie als thuisverpleegkundige over de vloer kwam bij Kristien, maar het afgelopen jaar zijn ze - dankzij corona? -  echte vriendinnen geworden. Al wandelend hebben ze heel wat lief en leed met elkaar gedeeld. Kristien wil Sylvie met het VIVA-Croontje nu graag bedanken voor haar luisterend oor, optimisme en de goede raad. Want ook wanneer ze het zelf niet gemakkelijk had, stond Sylvie altijd voor Kristien klaar.

Als verpleegkundige in een woonzorgcentrum in Zolder is het voor Sylvie allesbehalve een rustig jaar geweest. Waar anderen zich geen blijf wisten met hun vrije tijd en aan het puzzelen, bananenbrood-bakken of schilderen sloegen, was het voor Sylvie nog nooit zo druk op haar job. Dat zorgverleners de helden van 2020 zijn, staat als een paal boven water. Maar hoe kijkt Sylvie zelf terug op het afgelopen jaar? We vroegen het haar.

Hoe heb je de coronacrisis in het woonzorgcentrum ervaren?

Het is sinds maart zeker veel drukker geweest in het rusthuis, maar om eerlijk te zijn, hebben we tot nu toe veel geluk gehad. Corona heeft haar weg nog niet gevonden naar onze bewoners. We hebben de maatregelen als woonzorgcentrum enorm strikt nageleefd, wat mogelijk verklaart waarom we nog geen zieken of sterfgevallen gehad hebben. Die herorganisatie heeft wel veel inspanning gevraagd van het hele personeel en er zijn regelmatig collega’s thuis moeten blijven met mogelijke symptomen van het virus.

Dat zal de werkdruk waarschijnlijk verhoogd hebben?

Dat klopt, ik heb regelmatig een dienst moeten overnemen van een collega, maar dat heb ik met plezier gedaan. We moeten elkaar nu zo goed mogelijk helpen. Werkdagen zagen er uiteraard ook anders uit dit jaar: we hebben bewoners in tijdelijke quarantaine moeten plaatsen, voorzorgsmaatregelen moeten treffen, bezoekers voortdurend moeten informeren en contacteren… Het moeilijkste is dat je als zorgverlener continu voorzichtig en oplettend moet zijn, één moment van vergetelheid kan het hele centrum in gevaar brengen.

Hoe ga je daar thuis mee om?

Ik was blij dat ik na een werkdag gewoon naar huis kon gaan, dat stond in schril contrast met de bewoners die hun familieleden lange tijd niet hebben kunnen zien. Ik ben moeder van drie puberende zonen van 12, bijna 16 en bijna 17. Voor mij was de afgelopen periode dus vooral druk, druk, druk: werken, thuiskomen, eten maken voor die snelgroeiende jongenslichamen, de rondslingerende rommel opruimen die thuisonderwijs veroorzaakt… (lacht). Ik heb eerlijk gezegd niet veel tijd gehad om droevig te zijn of me de situatie al te hard aan te trekken, dat zit ook niet echt in mijn aard, ik neem de dingen zoals ze komen.

Je positieve instelling is bewonderenswaardig; maar heb ook jij geen moeilijk momenten gekend dit jaar?

Zeker wel, maar dan glipte ik even het huis uit en ging ik lopen of wandelen met Kristien. Die babbels en een frisse neus halen deden mij enorm veel deugd. Ik meen het als ik zeg dat ik het zelf allemaal best wel aankan. Volgens mij is het vooral wennen voor mensen die doorgaans een heel drukke sociale agenda hebben. Wat ik wel moeilijk vind, is de onzekerheid die met deze crisis samengaat. We weten totaal niet hoelang dit nog gaat duren, wat er ons nog te wachten staat en we kunnen niet vooruit kijken.

Maar toch vind ik deze pandemie vooral erg voor de jongeren en ouderen in onze maatschappij. Mijn drie zonen zouden nu de tijd van hun leven moeten beleven, met vrienden afspreken, genieten van hun vrijheid… Dat kunnen ze nu niet. Ook voor oudere mensen, in woonzorgcentra of thuis, is het zwaar. Zij begrijpen niet altijd wat er aan de hand is en dat kan je hen ook niet kwalijk nemen: we vechten tegen een onzichtbare vijand. In het rusthuis beantwoord ik dagelijks oude en nieuwe waarom-vragen. De maatregelen veranderen continu en de mensen kunnen niet meer volgen. Wij keren ’s avonds terug naar onze families, zij blijven alleen achter. Gelukkig kunnen we skype-gesprekken aanbieden en hebben veel bewoners briefjes en tekeningen ontvangen van (klein-)kinderen en scholen in de buurt.

Wat vond jij van het applaus om acht voor de zorg?

Dat applaus was voor mij persoonlijk niet nodig, maar ik gunde het de zorgverleners op de covid-afdelingen in de ziekenhuizen en de woonzorgcentra wel enorm. Zoveel leed van dichtbij zien, moet echt aan je systeem vreten. Die mensen hebben allemaal heel hard gewerkt en doen dat momenteel nog steeds.

Waar putte jij het afgelopen jaar kracht uit?

Ik heb ondanks de drukte op het werk en in mijn huishouden toch ook wel kunnen genieten van de rust; van het feit dat er geen volgeplande agenda was. Het besef dat er ‘niks te doen’ was, haalde een zekere druk weg.

Welke raad wil je meegeven aan de lezers van dit artikel?

Geniet van het moment en van de gewone dingen, want wanneer we niet meer vooruit kunnen kijken, is dat hetgene wat ons rest. Het is de essentie van alles. En ik zou ook graag nog toevoegen: gebruik je verstand, sluit jezelf niet volledig op maar let wel goed op jezelf en elkaar.

Waar kijk je naar uit?

Ik jog heel graag en zou graag eens een trailrun door de bergen lopen. Maar… dat heeft eigenlijk niets met corona te maken, want dat kan ik nu in principe ook (lacht). Ik ben tevreden met weinig en kan me goed schikken naar de omstandigheden. Ik kijk er wel naar uit dat mensen zich weer goed kunnen voelen en een normaler leven kunnen leiden. En misschien wil ik nog wel eens naar een concert.

Tot slot… Ben je blij met dit Croontje en het verwenpakketje?

Zeker! Het doet me echt wel iets en ik word er verlegen van. Ik ben blij dat deze ‘corona-vriendschap’ voor Kristien evenveel blijkt te betekenen als voor mij. Ik ga de productjes dus zeker met haar delen!