Je bent alleen en leert iemand kennen. Je verneemt al snel dat die persoon ook kinderen heeft. Voor je het weet, zorg je mee voor de kroost van je partner. Vanaf dat moment word je een plusouder. Dat is ook wat ik ben… een plusmama (en dan heb ik het niet over mijn omvang ;)). Ik vertel je graag meer over dit ‘label’.

Vallen en opstaan

Ik ben een plusmama van een jongen en een meisje, met hart en ziel, gegroeid doorheen de jaren. Het was geen liefde op het eerste zicht zoals bij je eigen pasgeborene. Het was een proces van vallen en opstaan, met een lach en een traan, leren en aanleren.

De grootste aanpassing voor de kinderen was volgens mij het naleven van nieuwe huisregels. Bij hun mama golden er andere regels dan bij ons. Iedere keer als ze terugkwamen van een verblijf bij de mama, leek het alsof ze een halfuurtje moesten acclimatiseren. Daarna waren ze weer hun vrolijke zelve.

Ook het feit dat we het gezin uitbreidden met een broer en twee zussen werd niet onmiddellijk met gejuich onthaald. Dat duurde maar even. Nu vormen ze een hecht groepje en zijn er voor elkaar in raad en daad. Ze vormen een toffe bende.

Aan hun kledingstijl zag je meteen bij wie ze geweest waren. Bij de mama mag het nogal modern en mocht er al make-up op vrij jonge leeftijd. Zelf ben ik nogal conservatief en klassiek op dat vlak. De kinderen zagen er de voordelen van in: een gevulde kleerkast op twee plaatsen en voor ieder feestje een andere stijl. Hoe leuk is dat!

De verdeling van de feestdagen hebben we van begin af aan duidelijk geregeld. Eens de jongeren een lief hadden, moest er natuurlijk wel met nog meer gezinnen rekening gehouden worden. Het werd een ware puzzelopdracht.

Een extra ingrediënt

Het plusmoederschap is zoals het opvoeden van je eigen kinderen maar dan met een ingrediënt meer: de andere ouder; de vorige partner. Die krijg je er gratis bij. Bij sommigen gaat dat goed, bij anderen is het een lijdensweg. Zolang de andere partij het beste voorheeft met het kind, is er volgens mij geen probleem.

Mijn eerste ontmoeting met de mama was er eentje om nooit te vergeten, we hielden er een rijke en nieuwe woordenschat aan over. Maar ondertussen kijken we daar glimlachend op terug.

Het blijft plusmama

Je mag de was doen, maar geen officieel document tekenen. Je mag de kinderen naar school of hobby ’s brengen, maar geen beslissingen nemen bij de dokter. Je mag lievelingsgerechten maken, maar niet mee naar de notaris…

Je mag nooit uit het oog verliezen dat - hoezeer je je ook een echte ouder voelt - je het niet bent. Mocht je het vergeten, dan zijn er altijd anderen die je er aan helpen denken of word je door iets of iemand wel met de neus op de feiten gedrukt. Want je mag de was doen, maar geen officieel document tekenen. Je mag de kinderen naar school of hobby ’s brengen, maar geen beslissingen nemen bij de dokter. Je mag lievelingsgerechten maken, maar niet mee naar de notaris…

Op papier ben je niets, maar je ogen verraden wat je hart voelt… wanneer het meisje het gangpad afloopt tijdens haar huwelijk, wanneer de jongen zijn eerste liefdesverdriet heeft en bij jou komt uithuilen. Helaas is die zoon intussen overleden. Ook dan wordt het pijnlijk duidelijk dat je ‘slechts’ een stiefmoeder bent voor velen. Ze begrijpen niet dat ook bij jou een stukje van jezelf mee sterft. Gelukkig begreep de mama het wel, ze ontpopte zich zelfs tot een vriendin en steun voor mijn kinderen.

Mi casa es tu casa

De steun van je partner en welke rol je zelf wil vervullen in het gezin, is ook heel belangrijk. Mijn man staat volledig achter mij. Voor hem ben ik gewoon een mama voor zijn kinderen. Sommige plusouders laten de opvoeding volledig over aan de eigenlijke ouders. Zelf heb ik steeds dezelfde huisregels trachten toe te passen voor al onze kinderen. Mijn (t)huis is jouw (t)huis, maar onder dit dak gelden deze regels. Voor de kinderen is het altijd een aanpassing maar duidelijkheid werkt steeds het beste.

What’s in a name?

Het woord plusouder klinkt positiever dan stiefouder. Toch vereenzelvig ik me er niet echt mee en voel ik me bovenal gewoon een mama en is de biologische mama de echte mama. Eerst was ik haar  niet altijd dankbaar. We hadden onze meningsverschillen over opvoeding, liefjes... Dat is uiteraard logisch, we zijn twee verschillende individuen die ook zelf een andere opvoeding hebben gehad. Op dit moment ben ik haar wel dankbaar en vereerd dat ik mee haar kinderen mag opvoeden, dat ik ze heb leren kennen en van ze mag houden. Zij horen bij mijn gezin. En de echte mama? Ach… die krijg ik er van tijd tot tijd, gratis bij.

~geschreven door Ann C.