In 2017 kreeg journalist Marijn Sillis te maken met een burn-out. In zijn proces om terug beter te worden, merkt hij dat hij niets heeft aan alle artikels met overbodig advies of de steeds terugkerende clichés. Hij besliste een boek te schrijven.

In ‘Ik dacht dat ik wist wat burn-out was, tot ik er een kreeg’ vertelt Marijn zijn verhaal. Hij vult het aan met verschillende getuigenissen van anderen. Eén iets is heel duidelijk: een strak omlijnde, voor iedereen geldende definitie van burn-out bestaat nog steeds niet.

De titel trok meteen mijn aandacht. Toch heb ik zelden zo hard getwijfeld om in een boek te beginnen. Eerst en vooral lees ik niet graag informatieve boeken. Geef mij maar een roman waarbij ik me helemaal kan verliezen in het verhaal. En dan was er nog de vermelding ‘anti-zelfhulpboek’ op de cover. Laten we eerlijk zijn, meestal is dat enkel een verdoken manier om, jawel, een zelfhulpboek te promoten. Daarnaast riep ook het thema weerstand op. Wil ik dit wel lezen?

Ik zette me over mijn twijfels en sloeg het boek open. BAM … De eerste pagina bevat meteen een waarschuwing: “Het is, laat me meteen eerlijk zijn, een onverantwoord boek als je nog diep weggezonken bent in je burn-out.” Ben ik hier klaar voor? (Blijkbaar iets dat vaker voor komt na burn-out, de eeuwige twijfel of je er écht door bent). Wordt dit niet heel confronterend? En dat werd het zeker en vast, na 10 pagina’s kwamen de eerste tranen. Maar ik ben blijven doorlezen en daar heb ik geen moment spijt van gekregen.

Zoekende zielen

Marijn geeft zelf aan geen psycholoog of expert te zijn, maar gewoon een van de zovele ‘zoekende zielen’. En dat voel je doorheen het hele boek. Er komen geen clichés aan bod, er worden er zelfs een heel aantal ontkracht. Marijn weet uit ervaring dat wie met een burn-out kampt(e), geen boodschap heeft aan tips and tricks. (H)erkenning is hetgeen waar je vertrouwen en kracht uit put. Je voelt je in veilige handen tijdens het lezen.

Voor het eerst in mijn leven heb ik aantekeningen gemaakt in een boek dat geen verplichte lectuur was op school of aan de unief.

• Er waren zinnen die ik mezelf wou inprenten:

“Het is je burn-out niet onder controle krijgen omdat je ‘m wil controleren.”

• Er waren zinnen die exact mijn gedachten weergaven:

“Burn-out is schaamte. Wie is er in godsnaam zo dom om zichzelf zo diep de grond in te graven? Als je een beetje opmerkzamer was geweest, had je voor ieders bestwil toch wat vroeger kunnen terugschakelen, om nadien weer vrolijk verder te gaan?”

• Er waren zinnen waarin ik mijn eigen frustraties herkende:

“Ik wil een ziekte niet benaderen vanuit het idee dat ze een geschenk zal zijn. Ik wil ze begrijpen, snappen. Ik heb nood aan kennis.”

• En er waren zinnen die me diep raakten:

“Haar burn-out was een optelsom van haar opvoeding en waarden, haar omgeving en ervaringen, en uiteindelijk pas van haar werk.”

Doorgeefboek

Ook voor wie nooit met burn-out te maken kreeg, kan het boek nuttige lectuur zijn. Het is mooi om te lezen hoe kwetsbaar Sillis zich opstelt en hoe hij erin slaagt toch een verhaal van hoop te brengen. En wie weet ben je zelf ooit een figurant in iemands burn-out-verhaal. Ook zij komen aan bod in het boek; de hulpverleners, de werkgever, de mutualiteit, de omgeving. Allemaal hebben ze een impact, soms een positieve, soms een negatieve.

Sillis gebruikt de woorden waar ik zelf soms zo hard naar gezocht heb. Waar ik de juiste termen of beeldspraak maar niet voor vond. Dat maakte het soms moeilijk voor de mensen die dicht bij mij stonden om in te schatten hoe het echt ging. Dat maakt van ‘Ik dacht dat ik wist wat burn-out was, tot ik er een kreeg’ een ideaal boek om door te geven aan anderen. Ik wil het zelf alvast aan iedereen uit mijn omgeving aanraden!
 

Wij geven 3 exemplaren weg
Wil jij een boek winnen? Laat ons via info@viva-svv.be weten waarom en wie weet komt er binnenkort een exemplaar jouw richting uit!


Praktisch
auteur: Marijn Sillis
uitgeverij: Pelckmans
ISBN 978-94-6383-247-2