“Nee, ik wil alleen geel gebruiken”, zegt Bart vastbesloten. Ik zucht. Alles is weer zwart of wit. Een middenweg is niet mogelijk.

We zijn aan het boulderen. Dat is klimmen tot 3 of 4 meter hoog zonder beveiliging, in een klimzaal. Een idee van mijn broer die zijn passie met zijn neefje wilde delen voor zijn verjaardag.

Jammer genoeg is de klimzaal niet echt op kinderen van 7 jaar voorzien. Toch niet als je laar één kleur wil volgen. Als je 2 kleuren mengt, is het uitdagend, maar doenbaar. Helaas verkondigde mijn broer aan het begin van de uitstap dat het de bedoeling is dat je een bepaald parcours volgt, in een bepaalde kleur en zo tot de finish probeert te geraken.

Bart weigert dus halsstarrig de kleuren te mengen. Hij blijft bij de ene kleur en probeert zo tot de top te geraken. Het is zoeken naar parcours die hij kan doen, we vinden er gelukkig een aantal. Maar van zodra hij zich even met een voet op een andere kleur moet zetten om verder te kunnen, weigert hij opnieuw.

Ik raak gefrustreerd. Ik zie andere kinderen kleuren mixen, hen niet uitmakend waar ze beginnen, eindigen of tussendoor op stappen. Ik zucht en kijk terug naar Bart, die van frustratie tranen in zijn ogen heeft. Wat zijn we toch een koppige familie, denk ik vaak.

Ik kies een muur uit met een doenbaar parcours en klim (met moeite) tot boven. Daarna plof ik vermoeid op de mat neer. Bart zijn ogen glinsteren weer. Naast koppig zijn we ook geweldig competitief. Vastberaden beklimt hij hetzelfde parcours en bereikt hij de finish.

Apetrots is hij.

En ik ook.