AfroMedica is een vereniging die opkomt voor meer aandacht voor diversiteit in de gezondheidszorg. Het is opgericht door studenten in de zomer van 2020, in de nasleep van de Black Lives Matter-protesten. We spraken met Benjamin en Erika, studenten geneeskunde en deel van het AfroMedica-bestuur. Zij ondervonden zelf dat er nog werk aan de winkel is in de opleiding geneeskunde.

Erika: “In ons eerste jaar hebben we heel kort een algemene les gehad over diversiteit. Maar dat was te vaag en kort om impact te hebben. Het is zó belangrijk om symptomen op verschillende huidtypes te kunnen vaststellen. Rode vlekken bijvoorbeeld, hoe ziet dat eruit op een zwarte huid? Dokters in opleiding weten dat niet, want er wordt ons altijd getoond hoe zich dat manifesteert op een witte huid. Het wordt in de praktijk dus heel moeilijk voor artsen om een diagnose te kunnen stellen bij mensen met een migratieachtergrond, met alle gevolgen van dien voor de patiënt.”

Hoe zouden de lessen, of de geneeskunde in het algemeen, eruit zien in jullie ideale wereld?

Benjamin: “Een eerste stap is tonen dat mensen met een migratieachtergrond ook competent zijn, dat wij ook dokters kunnen zijn. Die representatie is sowieso belangrijk en missen we nu. Dokters zouden er ook meer bij moeten stilstaan dat iedereen een andere cultuur en een andere achtergrond heeft. Ze mogen niet enkel focussen op het westerse beeld. Om er voor alle patiënten te zijn, zouden dokters door een interculturele bril moeten kijken.”

In de V.S en het V.K. wordt er onderzoek gedaan naar impliciete of expliciete vooroordelen en het effect daarvan op de patiënt. Zo hebben ze bijvoorbeeld al ondervonden dat zwarte moeders en baby’s in de V.S. 3 à 4 keer meer kans op complicaties hebben bij een bevalling dan witte moeders en baby’s, in het V.K. loopt dat zelfs op tot een 5 keer grotere kans[1]. Worden zo’n zaken überhaupt gemeten in België?

Erika: “Neen, helaas nog niet. Op dit moment hebben we wel verhalen en ervaringen van mensen, maar nog geen wetenschappelijke fundering om dat te bevestigen.”

Benjamin: “Met AfroMedica willen we zo’n onderzoek heel graag promoten. Maar ik vrees dat we daarvoor naar de lange termijn moeten kijken. Zelf kunnen we dat nog niet doen, we zijn geen onderzoekers. Als iemand dit leest daar de tijd en middelen voor heeft: ga ervoor!”

Hoe verloopt de samenwerking met jullie universiteit?

Erika: “We hebben al samengezeten met de diversiteitscoördinator van onze faculteit en ze is heel enthousiast over ons initiatief. Ze wil samen met ons op zoek naar oplossingen voor het gebrek aan diversiteit. We zijn ook al gecontacteerd door andere hogere onderwijsinstellingen. Tot nu toe hebben we enkel positieve reacties gehad en mensen zijn bereid om te helpen. En ze erkennen ook dat er echt wel een probleem is dat aangepakt moet worden.”

Benjamin: “We merken wel dat veel organisaties en individuen hetzelfde gevoel hebben en ook verandering willen brengen, maar soms niet echt weten hoe of met wie. Dus ik denk dat wij zo ons plekje hebben gevonden. We proberen iedereen met elkaar te verbinden.”

Wat kunnen mensen buiten de medische wereld nog doen om jullie te helpen?

Erika: “Zorgen dat het onderwerp blijft leven in de maatschappij. Het is belangrijk om mensen ervan bewust te maken dat er een probleem is.”

Benjamin: “Trek het gesprek op gang, spread the word, en als je iets opmerkt van zulke dingen, of mensen komen daarover naar jou, zorg dat je een safe space bent.”

Erika: “En ze moeten ons zeker blijven volgen, we gaan nog workshops geven, lezingen organiseren en andere activiteiten opzetten. Iedereen is natuurlijk heel welkom om langs te komen.”                                                                                                                                                                                                         [1] https://www.bbc.com/news/uk-england-47115305