Ze eet elke dag een fortune cookie en verzamelt klavertjes vier in de achterkant van haar smartphonehoesje. De Gentse theatermaakster en schrijfster Pascale Platel geeft ons een inkijk in haar leven, vertelt over haar vrouwelijkheid en haar lichaam. 

Hoe zou je beste vriendin je omschrijven?

“Een goede vriendin van mij zegt altijd dat ik haar blij maak. En dat maakt mij dan weer blij omdat ik graag mensen optil en inspireer. Ik doe dat enorm graag. Ik ga ook altijd op zoek naar speelsheid. Ik speel zo graag. Ook in mijn contacten. Maar ik hou niet van oppervlakkige gesprekken en ga meestal op zoek naar wat mensen drijft. Eigenlijk ben ik een boom. Je hebt mensen die een verhaal schrijven met een begin, een midden en een einde. Bij mij vertakt alles zich. Dat is zo in mijn werk en in mijn zijn.”

Welk type vrouwen spreekt jou aan?

“Ik zie heel graag vrouwen die veel kracht uitstralen. Ik zie ook graag extravagante vrouwen die zich niet inhouden en zotte dingen doen. Bijvoorbeeld vrouwen die zich heel kleurrijk kleden of die hun haar groen verven. En ik hou ook van vrouwen die enorm stijlvol kunnen zijn. Waarbij alles van top tot teen klopt. Daar kan ik echt van genieten. Mijn moeder bijvoorbeeld was heel uitgesproken op vlak van karakter en uitstraling. Ze was enorm charismatisch. Bij vrouwen ga ik daar altijd naar op zoek. Voor mij moet er altijd een soort eerlijkheid zijn, dat ze zich tonen zoals ze echt zijn. En als dat er is, ben ik gefascineerd.”

Met welke bekende vrouw zou je graag iets gaan eten?

“Ik bewonder veel vrouwen. Maar ik heb een speciaal lijstje vrouwen waarmee ik in gesprek wil gaan. Ik denk aan Dalida, Connie Palmen, Catherine Millet … Maar ook met Marilyn Monroe bijvoorbeeld, had ik graag eens willen praten. Ik denk dat die vrouw zoveel te vertellen had en niet enkel een plaatje was. Ik heb een zwak voor vrouwen die schijnbaar alleen maar hebben bestaan door hun talent en uiterlijk. Marilyn had ook een ongelooflijk progressieve kijk op seksualiteit en op naaktheid. Ik denk niet dat ze daar naar heeft kunnen leven. Ze is door veel mensen in een rol als object geduwd. Maar ze had eigenlijk heel wat te vertellen. En volgens mij voelen de mensen dat. Er zit voor mij iets puurs en poëtisch in die vrouw.”

Je hebt jezelf ook blootgegeven in je boek ‘Schoonnijd’?

In haar boek ‘Schoonnijd’ geeft Pascale zich helemaal bloot. Het boek gaat over haarzelf met foto’s en verhalen uit haar dagboek. Ze vertelt over haar zintuiglijk verlangen, relaties, zelfsabotage, imago, erotiek, de eeuwige troost, de valkuilen, de worstelingen en de queesten met en van het leven. Bij de foto’s wordt naakt niet geschuwd. Want zonder die naaktheid in haar werk, voelt Pascale zich niet vol-ledig. (n.v.d.r.)

 “Dat boek is eigenlijk ontstaan als een soort spel tussen mijn vriend en mij. Een hele bevrijdende ervaring en ik had helemaal geen gêne op dat moment. Maar toen het boek uitkwam, vroeg ik me plots af wat ik had gedaan. Ik besefte ineens dat het wel een apart boek is. Ik werd 60 jaar en dat boek was een cadeau voor mezelf. Ik voelde mij niet geroepen om mijn cellulitis of mijn huid die ouder wordt speciaal te belichten. Maar ik denk wel dat ik mezelf toon zoals ik ben. En dat doe ik door de wisselwerking tussen de foto’s en de persoonlijke teksten in mijn boek. Ik hoop dat mensen de foto’s anders bekijken na het lezen van mijn verhalen.”

Hoe dacht je vroeger over je lichaam?

“Tussen mijn 20 en 30 leed ik aan boulimie. Ik heb toen therapie gevolgd en heb daar jarenlang aan gewerkt. Jullie organiseren nu activiteiten en maken folders waar ik vroeger naar op zoek ging. Vroeger maakte ik een soort zelfhulpboek voor mezelf. Ik pluk daar nu nog de vruchten van. Als ik vroeger tegen dat meisje zou hebben gezegd: ‘je bent mooi’, zou ik dat nooit geloofd hebben. Vandaag ligt dat anders. Ik heb nog steeds complexen, maar ik heb mezelf leren aanvaarden zoals ik ben en dat is meer dan enkel mijn uiterlijk.”

Welk lichaamsdeel zou je inkaderen?

“Mijn borsten. Ik zie die enorm graag. Ze blijven zo mooi. En ik hoop dat ze nog lang zo mooi blijven. Ik vind een boezem iets wonderbaarlijk. Ik zorg ook goed voor mijn borsten. Ik smeer ze altijd in met Nivea. Ik heb twee keer even paniek gehad over een bobbeltje. Maar het bleek twee keer niets ergs. Dat was zo een opluchting. Op het moment dat je denkt dat je kanker hebt, worden die borsten 2 vreemde wezens. Mijn borsten hangen ook samen met mijn zoon. Ik heb zo’n mooie herinnering aan mijn borstvoedingsverhaal. Tot op vandaag blijven mijn borsten daarmee verbonden.”

 In het leven moet je kunnen …

“… Dat is een vraag die ik zelf graag aan mensen stel. Ik krijg daar altijd heel interessante antwoorden op. Voor mij is dat: in het leven moet je kunnen spelen."