“Op mijn 35ste kreeg ik de foutieve diagnose van vervroegde menopauze. Door de gynaecoloog werd me op het hart gedrukt dat ik onmogelijk nog kinderen kon krijgen. Twee weken na de diagnose bleek ik zwanger …”

“We hadden op dat moment al een dochter van 3 jaar. Zodra zij er was, voelde ik heel duidelijk dat ons gezin compleet was. Ik koos bewust voor één kind omdat ik een aanwezige moeder wil zijn en mezelf als persoon niet wil verliezen. Het nieuws van de zwangerschap zorgde dan ook voor een tweestrijd. Mijn hoofd zei dat zoveel anderen vrouwen hun leven georganiseerd krijgen met 2 kinderen, dus dat ik dat ook maar moest kunnen. Maar in mijn hart voelde ik dat een tweede kind ten koste zou gaan van de mama en de vrouw die ik was. Ons besluit was relatief snel genomen. Ik heb een keuze gemaakt uit liefde. Liefde voor de mama, de vrouw, de partner en de vriendin die ik ben. Mensen beschouwen het soms als een egoïstische daad, maar wat is er mis met aan jezelf denken?”

“Omdat ik de beslissing vroeg in de zwangerschap nam, kon ik kiezen voor de abortuspil. Het kan zeker niet altijd, maar door mijn leeftijd en eerdere zwangerschap, kreeg ik de toestemming van het centrum om de pil thuis te nemen. Ik heb een hele voormiddag series gekeken om niet te moeten nadenken en toen alles op gang kwam heb ik met dekens, kussens en een kersenpitkussen een bedje gemaakt in de badkamer. Ik was blij dat ik dit op mijn eigen plek kon doen. Het was op zich een mooie dag. Jammer genoeg ontstonden er complicaties. Anders had ik de abortus waarschijnlijk niet als iets traumatisch ervaren.”

“Na 4 weken moest ik alsnog een curettage ondergaan. Dat was horror. Als ik eraan terugdenk, krijg ik tranen in mijn ogen. Niet enkel voor mezelf. Ik besefte toen ook hoe verschrikkelijk het moet zijn om dit door te maken zonder steun van je omgeving, wat voor heel veel vrouwen het geval is.”

“Ik ben en blijf overtuigd dat ik de juiste beslissing nam, maar dat neemt niet weg dat het een verdrietige periode was. Het is niet evident om jezelf in zo’n situatie de toestemming te geven om te rouwen. Die klik heb ik pas kunnen maken na mijn eerste lotgenotencontact bij Fara vzw. Naar mijn gevoel heb ik een sterrenkindje. Maar dat is niet voor iedere vrouw die voor abortus koos het geval. Voelt het als rouwen, dan heb je daar recht op en moet je erdoor. Is het geen rouwproces, dan hoef je je daar niet schuldig over te voelen.”

“Ik ben geen angstig persoon. Maar in de periode na mijn abortus was ik ervan overtuigd dat er iets zou gebeuren met mijn dochter. Ze zou van de glijbaan vallen of overreden worden en ik zou nadien geen kind meer kunnen krijgen. Dat zou mijn straf zijn. Pas toen ik de confrontatie met mijn gevoelens aanging, is die angst verdwenen.”

“Soms komt het door kleine of grote dingen terug naar boven. De datum van de abortus triggert altijd iets en ook Moederdag is heel dubbel geworden. Het is niet meer de blije, zorgeloze dag van voordien. Mijn beste vriendin stuurde me op de dag van de abortus een afbeelding van een potje sterrenstof. Achteraf heeft ze dat beeld op een kaartje laten drukken met de datum van de abortus en de naam die ik aan het vruchtje had gegeven. Dat bewaar ik en daar zit ook de eerste echo in. Eigenlijk is er amper iets te zien op die foto, maar hem in de vuilbak gooien, kan ik niet. De hele gebeurtenis blijft een onderdeel van mezelf.”

Elke heeft een lied geschreven over haar ervaring. ‘My Beautiful Goodbye’, samen met haar band Lucy And The Birds. Beluister het hier.