Tot vorig jaar was ik nog nooit een babywinkel binnengegaan. Wat ik toen nog niet wist: babygerief is big business.

Je moet weten, ik ben nogal optimistisch. Mijn ingesteldheid aan de start van elk project is dat het wel goedkomt. Steek het gerust op datzelfde naïeve optimisme, maar dat werkt ook wel. Meestal komt het met wat gezond verstand allemaal goed.

Keuze te over 

Dus toen mijn vrouw en ik aan een kindje wilden beginnen, zag ik een vrij eenvoudig en rechtlijnig pad voor ons uit liggen. Geen kinderkamer, maar een bedje in de bureau, een park in de woonkamer en de andere spullen waar ze handig van pas blijken te komen. Een kinderwagen, flessen, luiers, een ‘tut’, wat body’s en andere kleertjes, maar verder niet te veel. In mijn hoofd was dit een eindig lijstje. 

Tot ik mijn eerste Dreambaby binnenstapte.

In de mate van het mogelijke houden we het simpel. Want dat gaat ook. Met het geld dat we uitsparen, kunnen we leukere dingen doen.

Voor elk klein probleempje, voor elk mogelijk scenario, kan je een product op maat kopen. Vol verbazing ontdekte ik dat er babyfoons bestaan met meer functies dan een iPad. Mobieltjes met meer kunstjes dan Cirque du Soleil. Geavanceerde badthermometers van 26 euro en 2 in 1 mixer-stoomkokers voor baby’s papje. En alles is verkrijgbaar in blauw, roze en mint. De verwachting lijkt te zijn dat je een hele babykamer inricht – alles in het nieuw – en dat je de rest van je woning volstouwt met state of the art baby-elektronica.

Natuurlijk zie je er als ouder wel de romantiek van in. Een kamer wijden aan jullie mooie baby, prachtig ingericht volgens jullie eigen smaak. Met alles wat jullie of de baby maar nodig kunnen hebben. Maar moet het echt?

Vorige generaties

Wij hebben beslist van niet. Sommige dingen heb je gewoon niet nodig. Neem nu een aparte babykamer. Of een verschoontafel. Als je de babybusiness mag geloven, staat er in elke babykamer zo’n (on)ding. Een heel meubel speciaal om het verzorgingskussen op te leggen.

De familie vindt de eenvoud waarvoor we kiezen soms wel vreemd. “Gaat het verzorgingskussen écht op de dressoir?” Maar dan verwijs ik graag naar hoe het er vroeger aan toe ging. In de jaren '90, toen deze papa zelf nog in de luiers zat, lukte het toch ook met eenvoudigere oplossingen? En de vorige generaties zijn er toch ook in geslaagd hun kinderen gezond en wel op te voeden?

Tot onze tevredenheid stelden we vast dat je ook veel tweedehands vindt. Zo hebben wij ons park tweedehands gekocht. Onze baby zal slapen in het wiegje waarin ik en mijn broers nog hebben gelegen. Inclusief schattige jaren '90-lakentjes. En als hij uit z’n wieg is gegroeid, hebben we het kinderbedje van mijn vrouw.

In de mate van het mogelijke houden we het simpel. Want dat gaat ook. Met het geld dat we uitsparen, kunnen we leukere dingen doen.

Want geef toe: wat herinner jij je van je kindertijd? De fancy babyfoon of de zandkastelen die je bouwde op het strand?