3 maanden zwanger, misselijkheid al iets beter, vermoeidheid nog steeds daar. Mats na lange tijd nog eens een dag bij mij alleen thuis. Normaal denk ik op voorhand al eens na over wat we samen kunnen doen, maar deze keer was ik niet voorbereid. Go with the flow ... Al was er van flow vandaag weinig sprake en van frustratie des te meer.

We begonnen goed: we sliepen uit tot 8.30 uur om daarna samen te ontbijten, zalig! Daarna installeerden we ons op de mat om met de blokken te spelen. Mijn aandacht gleed weg naar berichtjes die ik nog wou sturen, artikels die ik nog wou lezen, mails die op me wachtten. Dat strookte niet met Mats zijn idee van samen spelen: "Nee mama, niet 'zem' (lees gsm)."

Tijd om me te herpakken! Wat vonden we allebei leuk en zou niet te veel energie van mij vragen? Naar de winkel gaan!

We zaten weer op het goede spoor en amuseerden ons met kar, winkellijstje en boodschappen. Mats had de yoghurt die hij wilde opeten al vast toen we buitenkwamen. Maar zodra de yoghurt open was, moest hij die plots niet meer hebben. Ik had geen zin in strijd dus zette ik het potje open in de koelkast toen we thuiskwamen. Voor later dan. "Mama, druiven!" Ok, druiven. 3 at hij erop, daarna vond hij ze niet lekker meer. Verdict: dit mannetje was moe!

Terwijl Mats vrolijk in de tuin speelde - niet alleen natuurlijk, maar samen met mama - groeide mijn behoefte aan een moment rust.

Frustraties

Gelukkig kreeg ik hem vlot mee naar boven. Wat later echter lag Mats vrolijk te spelen en met zijn voeten op de matras te stampen - ergernis, frustratie, boosheid! Hij vond het allemaal geweldig, ik moest mijn uiterste best doen kalm te blijven.

Foert, ik had honger. Na het middageten zouden we opnieuw proberen.

Samen lekker eten aan de tuintafel. O wacht, nee, Mats wou op schoot, zat in de weg, wou spelen in plaats van eten. Rustig eten zat er voor mij niet in. "Uiteraard", dacht ik, "gooi maar bij op de hoop frustraties!"

Terwijl Mats vrolijk in de tuin speelde - niet alleen natuurlijk, maar samen met mama - groeide mijn behoefte aan een moment rust. Om 14 uur besliste ik om hem opnieuw in bed te stoppen. Maar al snel lag hij weer lol te trappen in bed en gaf ik het, opnieuw, op. Toen ik voorstelde om op te staan, pruttelde hij tegen. Hij wou slapen.

Wát? De ergernis kolkte in mijn binnenste. Ik dacht na over een mogelijke aanpak, maar kwam tot het besluit dat ik te gefrustreerd, boos en geërgerd was en dat zou blijven.

Tijd voor mezelf

Ik eiste plaats en tijd op voor mezelf, liet Mats zich zo ver mogelijk van me af zichzelf bezighouden en wentelde me in mijn energievretende gevoelens. Even time out ...

Zonder verdere conflicten en met toegenomen moed omdat de dag op zijn einde liep, brachten Mats en ik samen de rest van de namiddag door. Groot was mijn opluchting toen mijn man om 17 uur thuiskwam. Plots werd alles leuker, gemakkelijker, luchtiger. En Mats? Die had me mijn nukkigheid al lang vergeven.

---

De week erna kreeg ik een herkansing. Deze keer had ik wat meer nagedacht voor wat we samen konden doen: klusjes in huis, samen koken ... In de namiddag was mijn inspiratie stilaan op en merkte ik hoe ik de uren begon af te tellen. Maar al bij al was de dag met Mats al een heel stuk beter verlopen dan de week ervoor! We leren het wel. Met vallen en opstaan hoogstwaarschijnlijk ...