Na enkele omzwervingen zit ik nu op een ‘goei wei’ zoals ze in Antwerpen zeggen. Een lief dat mijn pieken en mijn dalen aankan en me tijdig terug met mijn voeten op de grond kan zetten als ik wat te hoog begin te vliegen.

Een relatie die langer dan een maand duurt en waarbij ik mijn lief dagelijks zie is nieuw voor me. Gek hoe stabiel dat plots voelt. Iemand waar je boos op kan zijn en die de volgende dag toch terugkomt. Iemand die samen met je kookt en het bed samen met je opmaakt. Want eerlijk: een tweepersoons dekbed alleen in een hoes krijgen is onbegonnen werk.

Nieuwe evenwichten en balanceren

Die nieuwe relatie brengt andere vraagstukken met zich mee. De balans tussen me-time en us-time bijvoorbeeld. Na enkele jaren vrijgezel geweest te zijn, merk ik dat ik toch wel nood heb aan tijd voor mezelf. Plots ben ik ‘vriendin van’ en is dat een deel van mijn identiteit. Plots wordt er van me verwacht dat ik rekening hou met de wensen van een ander en verwacht ik (gek genoeg) dat iemand anders ook met mijn wensen rekening houdt.

Het idee om al-tijd samen te zijn, niet eens ongegeneerd een luide scheet te kunnen laten in huis, mijn (t)huis te moeten delen maakt me behoorlijk zenuwachtig.

En nu?

Ik zou mezelf niet zijn, mocht ik al niet te veel op de zaken vooruit lopen natuurlijk … Mijn lief zijn appartement is niet mijn lievelingsplek op aarde (stiekem is hij een beetje een sloddervos), dus brengen we onze tijd samen meestal in dat van mij door. Ik heb gekocht, hij huurt. Zou ons servies wel bij elkaar passen? En ruimt hij zijn vuile sokken wel op? 

Het zou het er financieel wel eenvoudiger op worden, de maandelijkse kosten voor een alleenstaande lopen op: huur betaal je altijd en of een lamp nu voor 1 of 2 personen brandt, elektriciteit blijft even duur. Ik zou dus meer kunnen sparen, minder moeten werken (ik werk al een tijdje 6 dagen op 7) en dat zou me vermoedelijk ook wat meer rust brengen.

Maar het idee om al-tijd samen te zijn, niet eens ongegeneerd een luide scheet te kunnen laten in huis, mijn (t)huis te moeten delen maakt me ook behoorlijk zenuwachtig. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik nog geen enkele relatie achter de rug heb die de kaap van 3 jaar bereikte. Dus ik kan me zelfs niet goed voorstellen hoe het moet voelen om zo lang en zo intiem met iemand je leven te delen.