Vandaag verschijnt Girl in onze bioscoopzalen, de eerste langspeelfilm van de Gentse regisseur Lukas Dhont. De film vertelt het verhaal van een meisje dat geboren is in een jongenslichaam en ballerina wil worden. Op het filmfestival van Cannes viel hij maar liefst 4 keer in de prijzen. Wij gingen naar de voorvertoning en spraken met Lukas.

Je leest iets in de krant dat je raakt. Maar hoe beslis je dan om daar daadwerkelijk iets mee te doen?
“Toen ik het artikel las, nam ik meteen contact op met Nora. Op dat moment was het niet het moment om met het verhaal aan de slag te gaan, maar we bleven wel in contact. Een paar jaar later ontmoette ik haar voor het eerst en het klikte meteen. Ik vind Nora zo’n inspiratie dat het absoluut niet moeilijk was om te beginnen schrijven. Wat mij enorm raakte is dat zij op haar 15de, toch heel jong, durfde voor zichzelf te kiezen en niet voor de mensen en reacties rondom haar. Er waren enorm veel dingen aan haar verhaal die mij inspireerden. Het is niet de biografie van Nora geworden maar zij heeft de film wel sterk geïnformeerd."

Nora is de persoon die mij heeft aangezet om mezelf te kiezen boven de rest. Het is dus een beetje mijn persoonlijke heldin.

Van waar je persoonlijke interesse in het thema?
“Ik ben geboren als jongen en dat bracht een aantal verwachtingen met zich mee. De meeste mensen gaan er vanuit dat jongens van nature een soort stoerheid, bruuskheid, kracht … bezitten. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een heel vrouwelijke jongen was en niet kon voldoen aan dat beeld. Ik heb dat idee lang verdrongen omdat het verwarrend was. Tot ik las over een 15-jarige die wel zo dapper was om elk aspect van zichzelf toe te laten … Dat was fantastisch omdat ik die dapperheid zelf niet voelde. Nora is de persoon die mij heeft aangezet om dat wel toe te laten. Om wel mijzelf te kiezen boven de rest. Het is dus een beetje mijn persoonlijke heldin. Ik heb deze film niet alleen gemaakt voor het publiek, maar ook voor de jongere versie van mezelf.”

Een grote groep raken

Het is een heel positieve film. Heb je daar bewust voor gekozen?
“Ik wou een personage in de hoofdrol dat omringd wordt door mensen die haar onvoorwaardelijk graag zien. Ik wou het conflict niet gaan zoeken in haar omgeving, maar in het personage zelf. In de manier waarop zij naar haar eigen lichaam kijkt en de manier waarop zij omgaat met haar lichaam. Voor mij geeft dat een nieuwe lading, iets dat ik nog niet zoveel zelf gezien heb in andere films. De film heeft verschillende vormen aangenomen. Het was zoeken naar de balans tussen de medische transformatie, het dansen en de relatie tussen ouder en kind. Ik moest zoeken hoe die 3 lijnen zich tegenover mekaar gingen verhouden. Ik wou ervoor zorgen dat een personage, dat toch tot een minderheid behoort, een grote groep mensen kan raken.”

Veel verdienste ook voor Victor Polster, die Lara speelt. Hoe zijn jullie bij hem terechtgekomen?
“Een dik jaar voor de shoot deden we een oproep naar jongens, meisjes en transmeisjes die konden dansen en acteren. We zagen meer dan 500 jongeren, maar er was eigenlijk niemand die echt al die kwaliteiten had. We vroegen natuurlijk veel. Aangezien we niemand vonden, beslisten we om eerst de andere jonge dansers te casten voor de bijrollen. Op een bepaald moment kwam Victor de ruimte binnen. Ik herinner mij dat moment nog zo goed. Ik was meteen verkocht, toen ik hem zag bewegen dacht ik ‘dit is Lara’.”

“We lieten hem nog eens terugkomen, samen met Arieh Worthalter die de vaderrol op zich neemt in de film. Ik zag meteen dat het goed klikte tussen hen. Victor was ook niet bang om te reageren op Arieh. Het is een moeilijke rol om, in volle puberteit, te spelen maar ik wist dat we de goeie keuze maakten.”

Cannes

Kan je het gevoel beschrijven dat je had toen je hoorde dat de film geselecteerd was voor Cannes?
“Het is zoals van een klif springen. Op het moment dat je daar staat, krimp je even in mekaar van de schrik maar tegelijkertijd brengt het zo’n adrenaline met zich mee. Die stoot van energie, daar zou ik het mee vergelijken.”

Ik hoop dat deze film er een van voorbeelden wordt. Dat mensen zien hoe het ook kan en dat ze zich eraan zullen spiegelen.

Wat is het grootste compliment dat je al kreeg over de film?
(Denkt lang na). “Ik denk dat het beste compliment dat ik gekregen heb de reactie van Nora was wanneer ze de film voor de eerste keer zag. Dat was voor mij de beste bevestiging dat we het goed hadden gedaan. Daarnaast voel ik mij een klein beetje overdonderd door alle complimenten. In Cannes kreeg ik een staande ovatie die enorm lang duurde. Dat was heel emotioneel en was een heel mooi compliment. Vooral omdat ik op het einde – wanneer ik de film aan het afwerken was – zelf niet meer goed kon inschatten of het nu goed was of niet, omdat ik er al zolang mee bezig was. In Cannes heb ik tijdens de vertoning de hele tijd mijn ogen gesloten. De reactie van de aanwezigen erna was overweldigend.”

"Ik ga blij zijn als de film op het grote publiek wordt losgelaten. Ik hoop gewoon (smekend gebaar) dat er enorm veel mensen naar gaan kijken. Dat is in ons huidig filmlandschap niet zo evident. Veel mensen zullen misschien denken dat deze film niets voor hen is vanwege het thema. Maar het gaat om zoveel meer dan een transpersoon. Het gaat over een adolescent, over een dochter, over een vader-dochterrelatie, over dans … Ik hoop dat deze film er een van voorbeelden wordt. Dat mensen zien hoe het ook kan en dat ze zich eraan zullen spiegelen. Het is echt belangrijk dat het taboe wordt doorbroken."