Ze gaat naar de crèche.
Omdat we zo kunnen gaan werken, allebei.
Omdat we zo geld verdienen.
Om daarmee de crèche te betalen.

Nee, nee. Ik weet het wel. Ze gaat naar de crèche omdat we allebei wíllen gaan werken. Omdat we niet alleen maar mama en papa willen zijn. Maar toch deed het pijn om mijn dochter voor de eerste keer af te zetten in de crèche om zelf te gaan werken. Nochtans was ik het soort mama dat zich na een eerste maand zwangerschapsverlof al afvroeg wanneer ze terug mocht gaan werken. Ik had dus nooit verwacht dat ik daar met tranen in de ogen zou staan, terwijl ik mijn lieve meisje in de armen van (toen nog) vreemden achterliet. Krak. Hartje gebroken.

Ik snap het niet. We willen allemaal zó graag kindjes. En dan hebben we ze en dan moeten we ze 5 dagen in de week ergens afzetten omdat we óók heel graag willen werken. Dan vraag ik me soms af of we niet te veel willen? Kan dat wel: mama/papa zijn én collega? Zorgzaam zijn voor je gezinnetje én ambitieus?

De eerste keer crèche was een voorbode voor nog zoveel gelijkaardige momenten, telkens weer met een gebroken hart. Eerste keer een nachtje bij oma en opa (krak), de eerste keer zelf ziek in bed dus dochter bij babysit (krak), de eerste keer met de vriendinnen op reis (krak) …

Mama zijn, het is constant zoeken naar een goede balans. Ik wil er altijd zijn voor mijn dochter, maar ik wil ook blijven werken. Ik wil alles samen met haar doen, maar ik wil ook wel eens alleen op stap met mijn vriend. Ik wil haar liefst overal mee naartoe nemen, maar uit eten met vriendinnen is toch gemakkelijker zonder haar. En dus zoek ik een balans. Er zoveel mogelijk zijn voor haar, maar ook tijd nemen voor mezelf, voor de mensen en dingen die ik belangrijk vind. Ik kus mijn beide handjes dat er zoveel mensen met open armen klaarstaan om ook eens voor haar te zorgen. En als mijn eigen batterijen weer opgeladen zijn ben ik zo blij om het lieve snoetje van mijn meisje te zien. Hartje terug gelijmd en vol van liefde.