Soms wou ik dat ik een papa was. Begrijp me niet verkeerd. Het is niet dat ik liever een man zou zijn, nee nee. Maar soms wou ik dat ik een beetje meer een papa was. Het valt mij op dat ik me als mama nodeloos veel zorgen maak. En daarmee bedoel ik zeker niet dat mannen niet bezorgd zijn, integendeel. Maar mannen maken zich geen zorgen als het niet nodig is.

Ze maken zich geen zorgen over flessen die nog niet afgewassen zijn (dat doen we morgen wel) of een babysit voor binnen 3 maand (3 maand is wel nog eventjes hé). Zorgen over de frigo zonder verse groenten en fruit (dan ga je toch gewoon naar de winkel) of over de verjaardagstaart voor haar eerste verjaardag (haal die toch gewoon bij de bakker).

Een mama maakt zich zorgen als ze (n)iets hoort door de babyfoon. Een papa valt in slaap en weet dat hij het wel zal horen als er iets fout is.
Een mama is bezorgd als dochterlief alleen speelt want zie je, ze valt bijna omver en straks zit ze weer met haar vingers in het stopcontact en hoeveel tijd heb ik eigenlijk nog om mezelf en haar aan te kleden? Een papa kijkt geamuseerd toe en is er om haar te troosten als er iets zou foutlopen.
Een mama probeert 14 dingen tegelijk te doen, wat niet lukt waardoor uiteindelijk maar 1 iets deftig afgewerkt geraakt. Een papa doet alles een voor een, alles netjes afgewerkt.
Een mama vraagt zich af of het normaal is dat dochterlief nog altijd geen boterham wil, want dat zou nu toch bijna moeten? Een papa denkt: alles op z’n tijd, ze zal dat wel leren.
Een mama wordt wakker, crost naar haar bedje want wie weet is ze al heel lang wakker en heeft ze honger en zit ze sinds vannacht met een vuile luier. Een papa neemt dochterlief nog eventjes mee in bed om rustig wakker te worden en wat te knuffelen.

Een mama strest, panikeert, piekert. Een papa denkt: dat komt wel goed.
Soms wou ik dat ik een papa was.