De laatste tijd zit ik niet zo goed in mijn vel. Ik weet niet of het aan de vallende bladeren, het gebrek aan slaap of de stijgende spanning van een peuter die bijna naar school mag ligt. Maar sinds ik kinderen heb, is het alleszins veel moeilijker om met het slechte gevoel om te gaan en de tijd te nemen om er iets aan te doen.

Elke mama weet hoe belangrijk zelfliefde is, maar het blijft moeilijk om jezelf onvoorwaardelijk graag te zien in moeilijke tijden. Maar goed, daar ging ik eigenlijk niet over schrijven. Ik ging schrijven over die ene zaterdagochtend toen ik het zo moeilijk had, en toen mijn kinderen mij zo nodig hadden. Zo nodig dat ze me uit mijn bed kwamen halen, dat ze om mijn aandacht begonnen te vechten en dat ze niet van mijn lijf weg te slaan waren. Zo nodig en toch kon ik me niet overgeven aan hun nood. Ik vond het afschuwelijk dat ze me niet even gerust konden laten.

En toen was het daar. Dat schuldgevoel. Wat voelde ik me slecht omwille van die gevoelens, en wat voelde ik me schuldig dat ik even alleen maar aan mezelf wilde denken en even niet aan hen. Want ik zie hen graag, onvoorwaardelijk toch?

Het heeft me een tas koffie of 2 gekost om het schuldgevoel van mij af te schudden. Om te beseffen dat het ok is om die tegenstrijdige gevoelens te hebben. Dat het ok is om eerst aan zelfliefde te werken, voor je anderen echt lief kan hebben. En dat schuld bij liefde hoort zoals een holster bij een kastanje. De rest van de dag hebben we gewoon geknuffeld en lief gehad. De herfst had plots een beetje meer kleur.