Wanneer jullie dit lezen heeft mijn jongste dochter haar eerste schooldag achter de rug. Ze telde maanden af naar dat heuglijke moment. “Juf Sofie", riep ze te pas en te onpas door het hele huis. De laatste week had ik een aftelkalender voor haar omhoog gehangen waarop ze elke dag een kruisje kon zetten, en dat deed ze vol enthousiasme. 

Ik kan het haast niet geloven. Waar is dee tijd naartoe? Ik zie haar kleine lijfje uit me geboren worden alsof het gisteren was. Ik zie haar eerste stapjes op mijn netvlies gebrand en ik hoor haar eerste woordjes nog in mijn hoofd. Nu tatert ze zowat ‘de oren van mijn kop’, en loopt ze grote zus overal achterna. Grote zus die ook al bijna 7 jaar ons lief en leed mag delen. Het lijkt alsof de tijd alleen maar sneller gaat als je zelf ouder wordt.

“Geniet ervan want het gaat zo snel.” Ik denk dat elke kersverse ouder dat tot vervelens toe moet horen. Maar er is geen enkel cliché zo waar als dit. Het gaat verdorie echt snel. Met 2 kinderen in huis heb je geen tijd meer om stil te staan bij elk klein detail. Als werkende ouder heb je sowieso geen tijd meer, get over it, dus het is genieten van elk moment dat je bewust kan beleven.

Kan het alstublieft wat trager? Ik ben nog niet klaar voor een pre-puberende dochter, eerste verhalen over piemels of T-shirts die blote buiken laten zien. Ik ben echt nog niet klaar om mijn baby’s af te geven en om 2 dochters aan de schoolpoort af te zetten.

Maar dan zie ik dat snoetje, dat zo lief kan vragen “Vandaag naar school?”  Ik zal haar hand vasthouden en haar begeleiden en nog ‘tig’ afscheidsknuffels geven zolang ze dat nodig heeft. Ik zal haar loslaten en vertrouwen en beloven dat de wereld een mooie plek is om te ontdekken.