"Zin in een terrasje na school?" Een leuke sms, zo op vrijdag. De zon schijnt, ik heb al gedaan met werken, dus waarom niet. De baby is nog bij de onthaalmoeder, de dochter kan mee om wat te spelen in het park en de zoon herstelt thuis van buikgriep. Een lekker kriek voor mijn neus, een zonnebril op en leuk gezelschap. Genieten!

Nog ééntje

De dochter drinkt haar drankje niet op en komt met wat een bleek gezichtje vragen of ze al naar huis mag. We wonen vlakbij en ze wil al wat tv kijken. Geen probleem lieverd, ik kom direct. Maar het is zo gezellig en pas een half uur later ga ik naar huis. Ze zit gezellig voor tv, de zoon is aan het gamen dus ook beter. Oef!

Schuldgevoel

Als ik de baby ga halen ligt die te slapen en moeten we hem wakker maken om naar huis te gaan. Hij heeft duidelijk honger en is lastig door slaaptekort. Waarom ben ik niet vroeger vertrokken op mijn terrasje? Dan had ik mijn kleine baby niet zo verdrietig gemaakt. Mijn fijn gevoel ebt al weg. In de plaats voel ik me een slechte moeder.

Leerproces

De rest van het weekend bestaat uit de was en de plas en zorgen voor de ziekenboeg. Maar ik heb toch even genoten, hoe kort ook. En ik moet leren om me daar niet schuldig over te voelen. Want als het nodig is, sta ik er dag en nacht voor mijn bengels. En ook alle andere ouders moeten dit leren. Want wij verdienen af en toe me-time.