Ellen had al heel lang een grote kinderwens en was dan ook ontzettend blij toen ze zwanger werd. De zwangerschap en ook de bevalling verliepen goed. Maar vlak na de bevalling ging het mis. 

“Toen ze mijn dochtertje Nova op mij legden was ik niet gerust. Ze was zo rustig, zo kalm. ik zag verschillende artsen de kamer binnenkomen en ik werd ongerust. Uiteindelijk bleek Nova besmet te zijn met een bacterie en verbleef ze 11 dagen op de afdeling neonatologie met een longontsteking. Een extreem vermoeiende periode, ik was toen al op.”

“Daarnaast voelde ik ook niet de allesoverheersende emoties waar ik al zoveel over gehoord had en naar uitkeek.”

Niet zoals verwacht

“Eenmaal thuis ging het helemaal mis. Ik was volledig uitgeput. Nova huilde heel veel en sliep zelden. Ik voelde me in de val gelokt en was kwaad op alle andere mama’s die me nooit de waarheid verteld hadden.”

“Op dat moment dacht ik echt dat het de grootste vergissing van mijn leven was. Het moederschap was een valstrik, er was helemaal niets moois aan. Het was verschrikkelijk en voelde alsof mijn leven voorbij was.”

Schuldgevoel

“’s Morgens, wanneer mijn vriend naar zijn werk vertrok zette ik mij in de zetel en als hij ’s avonds thuiskwam, zat ik daar nog. Ik gaf borstvoeding en ik troostte haar, dat was het. Ik at de hele dag niets en dronk enkel koude koffie. Maar ik voelde me daar wel heel schuldig over.”

Omdat ik bang was voor de reactie uit mijn omgeving, zocht ik bij hen geen hulp. Mijn vrienden zeiden dat het normaal was dat Nova zoveel weende, dat baby’s krampjes hebben en veel huilen. Daardoor dacht ik nog meer dat het mijn eigen fout was en dat ik het gewoon niet aankon.”

“De situatie werd erger. Ik voelde me in een hoekje gedreven en ik zag geen uitweg. Ik was bang  om mezelf iets aan te doen.”

Professionele hulp

“Gelukkig had ik een goede vroedvrouw en verpleegster van Kind en Gezin, met hen kon ik open en eerlijk praten over mijn situatie. Samen hebben we beslist dat het beter was om opgenomen te worden in het ziekenhuis voor professionele zorg.”

“Ik kwam terecht op een afdeling met 8 mama’s en hun kindjes. De kindjes sliepen apart en de babyfoon bleef achter bij de verpleging. Dat deed echt deugd, die rust. Je kan pas sterk zijn als je wat kan slapen. De afdeling focust op de band tussen moeder en kind. Dat was wel wat ik nodig had. Ik zag mijn dochter graag, dat was het probleem niet. Maar ik kon haar niet loslaten. Ik kon haar zorg niet aan anderen laten om voor mezelf te zorgen.

“We zijn ook met ons gezin in therapie gegaan. We leerden tijd inplannen met ons kindje, met onszelf en met elkaar.”

“Na de opname waren mijn batterijen opgeladen, mijn draagkracht was groter en ik leerde om sneller hulp te zoeken. Een jaar geleden vond ik het moeilijk om zwangere vrouwen te feliciteren. Ik kon alleen maar denken ‘waar ben je aan begonnen?’, nu kan ik dat oprecht wel.”

Vandaag gaat het beter met Ellen en haar gezin. Het lukt haar steeds beter om de zorg voor haar dochter uit handen te geven en tijd te maken voor zichzelf.