Ik ben 27. Voor een aanzienlijk deel van mijn leeftijdsgenoten betekent dat het toppunt van hun nestdrang: het huis hebben ze al gekocht of – beter nog – eigenhandig gebouwd, en die ene zomer met een stuk of 10 trouwfeesten is achter de rug, dus nu komt de volgende fase: kinderen.

Alsof ze het stiekem samen hadden afgesproken, regent het plots van alle kanten zwangerschapsaankondigingen. We zijn immers op een leeftijd gekomen waarop mensen ‘proficiat’ zeggen als blijkt dat je zwanger bent, en niet meer 'oei’. 27 jaar worden lijkt wel de ultieme boost voor ongeduldige eierstokken en vaderlijk instinct.

Ik ga er niet over liegen, het is wennen. Terwijl ik wekelijks aan de toog van mijn stamcafé blijf hangen, gaan mijn vrienden op pad om zwangerschapskledij, babyspulletjes en een buggy te kopen. De ijskast op feestjes zit tegenwoordig vol met alcoholvrije cava in de plaats van wijn en pintjes. En waar praat je in godsnaam over als jouw dikke buik alleen maar het gevolg kan zijn van te veel frietjes?

Ik zag de doemscenario's al voor me. Mijn toekomstbeeld werd een soort dystopie, maar dan zonder scharlakenrode gewaden. Dat was het dan, onze vriendschap was voorbij. Want hoe zouden onze levens nu nog bij elkaar passen? Hoe kon dat trage, meanderende boemeltreintje een TGV bijhouden op weg naar het perfecte gezin?

Uiteraard was mijn doemdenkende ik vergeten dat het hier over mijn beste vrienden gaat. Ja, ik moet minder bier en meer frisdrank kopen als ik een feestje geef. Over de miraculeuze fenomenen die zich afspelen in en rond de baarmoeder, kan ik nog altijd niet meepraten. Ik zie nog steeds niet wat de boven- of onderkant van een echografie is en vraag mij al zeker niet hoeveel soorten luiers er bestaan. Maar gelukkig gaat het in de eerste plaats nog altijd om de dingen die ons vrienden maken: ons vreemd gevoel voor humor en onze open geest, die de chaos aan uiteenlopende karakters een warme, hechte vriendengroep maken. En daar is best nog plaats voor een paar jengelende ukkies.