Nachtouders is een roman die de bijzondere relatie beschrijft tussen Saskia, haar partner Juli, hun zoontje Saul en de biologische vader Karl. Het verhaal is autobiografisch: het hoofdpersonage Saskia en de schrijfster Saskia zijn eigenlijk een en dezelfde persoon.

Het jonge gezin maakt een reis naar het Canadees hippie-eiland waar Karl opgroeide. Het verslag van die reis vormt de rode draad waarin de auteur haar zieleroerselen blootgeeft.

Ze houdt jou als lezer een geweldige spiegel voor. Het is een uitnodiging om naar binnen te keren en je af te vragen wat het (vooruitzicht op) ouderschap met jou doet. Dat je je daarbij soms erg ongemakkelijk voelt is heel normaal.

"En hier staan zij, tussen vier muren, met een klein hartje, in hun armen een klein jongetje met een klein kloppend hartje, een vers kuikentje, hij ruikt nog naar het vlies en het water waarin hij bijna negen maanden lang gewiegd werd en schemert nu in hun armen, ontdaan van zijn veilige cocon, in zijn nieuwe thuis."

Dat is voor mij de kern van ouderschap. Niet weten waar je aan begint, in het diepe springen en hopen dat je onderweg niet te veel builen en blutsen krijgt.

“Een natuurlijke moeder kokhalst niet als ze haar kleintje verschoont.”

Die zin hakte erin bij mij. Als meemoeder voelt Saskia zich vaak een buitenstaander en een complete nitwit omdat ze niets afweet van het ouderschap. Het is voor het eerst dat ik als biologische moeder zelf besef dat mijn partner zich misschien wel alleen en uitgesloten heeft gevoeld in het begin van ons ouder-zijn.

“Haar eigen moeder, met haar feilloze intuïtie, heeft één cruciale keer de plank volledig misgeslagen. Doordat ze de taal van haar dochter niet sprak.”

Ook dit is heel herkenbaar: je af en toe of heel vaak mis begrepen voelen, of het nu om je partner, je eigen ouders, je vrienden of je collega’s gaat. Beginnend ouderschap en de alles veranderende gevolgen ervan: het brengt wat op gang.

Nachtouders is bijzonder herkenbaar, voor mij als moeder, maar ook en vooral voor de partners van vrouwen die ooit een kind hebben gedragen, of het nu vaders, meemoeders of plusouders zijn. Door het gebruik van fijne humor, heldere taal, leuke overdrijvingen en snedige zinnen creëert Saskia de Coster een soort lichtheid die heel goed te verteren is.

Haar boodschap is volgens mij: iedereen wankelt wel eens. Ga door, buig mee met de wind, laat je meevoeren en vind je plek. Uiteindelijk lukt het wel.

Het leven met kinderen zoals het is: van bitter over hartig naar mierzoet, van jezelf klein en onbeduidend voelen, over geldingsdrang en innerlijke zoektocht naar (ver)zachtheid voor jezelf, je kinderen en iedereen rondom je. En terug.

Een prikkelende ode aan gewoon mens-zijn.