Ik hoor het mij nog zeggen, zo’n 10 jaar geleden, toen ons neefje zijn eten niet wilde opeten: “Bij ons eten de kinderen wat de pot schaft, en anders eten ze maar niet!” Dat was natuurlijk voor er een kind van mij mee aan tafel zat en voor ik de echte consequentie van “dat lust ik niet” begrepen had.

Bij ons thuis vroeger waren er geen discussies: je eet wat de pot schaft en je eet je bord leeg. Ik was best een goede eter en nu lust ik eigenlijk nog altijd bijna alles. Ze hadden misschien wel geluk met mij? Want onze oudste dochter startte als een goede eter, maar begon al snel tegen te pruttelen aan tafel. Je kent dat wel, als voedselbergen plots in een speeltuin veranderen of wanneer je kind nog voor het in de pot kijkt luidkeels roept “maar dat lust ik niet!”

Als ouder moet je verdomd creatief zijn om je kinderen gezonde dingen te doen eten, maar dat had bij ons toch niet altijd het gewenste effect:

• Koken wat ze lusten: er is altijd wel iets anders wat ze lusten en niet lusten. Als ouder wil je ook niet elke dag puree eten.
• Belonen met dessert: werkt niet.
• Een sticker als je je bord leegeet: 1 blad hebben we gedaan en daarna nooit meer, het kind genoot niet meer van eten en at puur voor de beloning.
• Dan maar geen eten: en dan at ze ook gewoon niet. Leek ons toch niet echt gezond en niet de boodschap die wij wilden meegeven.

Pas toen de loedermoeder in mij naar boven kwam, is het eten beter en beter gegaan.

“Wil je iets eten, pak maar uit de kast, zolang het maar geen snoep is.”
“Lust je het niet, ik wel hoor. Pak dan maar wat rauwe groenten, ook gezond.”
“Heb je geen honger? Geen probleem, ga dan maar wat spelen, dan kunnen wij rustig verder eten.”

Mijn luiheid werd beloond, ze ging weer beter eten, omdat het eten op zich plots niet meer zo belangrijk was. Ondertussen zijn ze met 2 en de jongste toont zich wel een echte Bourgondiër: eet fruit en groenten uit eigen initiatief en komt mee kijken in de potten en de pannen als ik kook. Ik kook nu gewoon wat ik zelf lekker vind, en ze eten nu gewoon wanneer ze zelf zin hebben, al is dat meestal gewoon samen met ons aan tafel wat de pot schaft.

Soms is het gewoon ok om je principes los te laten en in te ruilen voor een aangepaster exemplaar. Soms is het ok om de luie moeder te zijn, die geen moeite doet voor haar kinderen, maar wacht tot haar kinderen zelf moeite willen doen. Meestal loederen we er maar wat op los, en het mooie is, onze kinderen zijn ons daar best wel dankbaar voor.