In een bijlage van de krant las ik deze week een artikel van een bekende radiopresentator. Hij had het over het afscheid van de perfectie en het omarmen van de chaos bij de komst van zijn baby. Een mooi artikel. Heel herkenbaar. Ik wilde bijna dat ik het zelf geschreven had. Al ontbrak voor mij 1 ding, want hoe doe je dat? Hoe neem je afscheid van die perfectie in je hoofd? En hoe omarm je de chaos, als je tot nu toe altijd naar perfectie hebt gestreefd?Mij lukt het voorlopig alleszins niet.

Mañana mañana?
Het gebeurt nog veel te vaak dat mijn dochter me vraagt om voor te lezen, maar dat ik ‘eerst nog even’ de was op ga hangen of ‘eerst nog even’ de bedden ga opmaken. Het gebeurt ook nog veel te regelmatig dat mijn zoon komt aangekropen en op mijn voeten begint te trommelen om mijn aandacht te krijgen, maar dat ik ‘eerst nog even’ het keukenblad wil schoonmaken. Ik beloof hen dat ik direct terug ben, maar die belofte los ik niet altijd in.

Kinderen zijn flexibel, maar al die keren dat ik ‘eerst nog even’ iets ga doen, blijven wel in hun geheugen hangen. Want als mijn dochter koffie gaat maken in haar speelgoedkeuken en ‘eerst nog even’ naar het toilet gaat, maar ‘direct terug’ is, hoor ik mijn eigen woorden herhaald worden.

Evenwichtsoefening
Ik word voorlopig dus nog helemaal verscheurd tussen de keuze voor perfectie of genieten van de chaos. Want ik ga momenteel niet voor minder dan een - in mijn ogen - perfect draaiend huishouden, maar ik wil ook ten volle genieten van de levendigheid van mijn kinderen. Misschien is het antwoord op de hoe-vraag eigenlijk ook heel erg simpel en kan af en toe wat chaos ook gewoon perfect gelukkig maken. Nu eerst nog even deze blog afmaken en dan kom ik er direct aan, kindjes. Beloofd!