De man die me mijn kind gaf, besloot niet met me verder te gaan. Ik beviel niet in mijn eentje, maar wel zonder hem. Ik had gezelschap van enkele vriendinnen. Mijn kindje liet op zich wachten en we maakten het gezellig met frietjes en geklets. Achteraf thuis met dat wolkje dochter, was ik zo gelukkig. Ik bleef 6 maanden thuis en ik zeg nog altijd dat het de beste 6 maanden van mijn hele leven waren. Ik vond niets te veel of te moeilijk. Ik moest met niemand rekening houden behalve met dat liefdeskind. En ik vond het leuk, echt mijn ding. Mama zijn maakte me moedig en trots, het gaf me zelfvertrouwen. Ik leerde een niet te evenaren liefde kennen.

Toch veel twijfel

Uiteráárd werd ik de volgende jaren vele, vele keren onzeker bij beslissingen. Er moet ook zoveel beslist worden in een kinderleven! Maar wat had dat alleen-zijn ook voordelen! Geen compromissen moeten sluiten, geen gehakketak over meningen. Ik vroeg wel vaak de mening van vrienden en andere ouders. Ik vroeg het soms aan teveel personen tegelijk, waardoor ik nog meer twijfels kreeg, maar vond dikwijls mijn eigen mening uiteindelijk toch de best passende.

Terugkijkend

We zijn nu 16 jaar verder. Wat zou ik anders doen indien een replay mogelijk zou zijn? Ik zou er nog een kindje bij genomen hebben, hoewel niet alleenstaand. Dat lijkt me te moeilijk. Toch had het fijner geweest voor mijn dochter, denk ik. Ik zou misschien andere scholen voor haar gekozen hebben. Ik zou haar minder beschermend en iets uitdagender opgevoed hebben. Maar ik ben trots op wie ze geworden is. Ze is praktisch ingesteld en heeft een sterk ontwikkelde sociale intelligentie met een grotere maturiteit dan vele van haar vriendinnen. Ze heeft een eigen mening en durft die ook te uiten en te verdedigen. Ik ben zeker dat ze heel wat in haar mars zal hebben zodra de pubermantel van haar schouders zal glijden. Daarover twijfel ik dan weer helemaal niet!