Mijn zoon en ik zitten gezellig met ons tweetjes aan tafel voor het avondeten en praten over onze respectievelijke dag. Zijn studies en mijn werk omringen ons allebei met meer dan voldoende mensen voor een dagelijkse dosis anekdotes en soms ontroerende verhalen.

Op een bepaald moment  zegt Lars dat ik zaterdag geen rekening met hem moet houden want dat hij een afspraakje heeft met Sofie en de hele dag met haar naar Antwerpen gaat.

Ik ben een beetje verrast want ik heb haar naam nog nooit eerder gehoord en vraag vanwaar hij haar kent. Ze blijken al een tijdje contact te hebben via Facebook. Lars schiet in de lach als hij mijn bezorgde gezicht opmerkt en plaagt me dat ik ouderwets ben.

Sofie, Amber, Chiara …

Hij doet er nog een schepje bovenop door me te vertellen dat hij vandaag tijdens zijn lunchbreak met Amber, een tweedejaars studente, een broodje is geen eten in het centrum van Leuven en hij voegt er meteen aan toe dat hij van plan is om te gaan fitnessen met Chiara volgende week; een vriendin die hij al jaren kent en ook al vaker thuis is geweest.

Schiet ik tekort als moeder?

Misschien is het omdat ik mijn zoon al bijna heel zijn leven alleen opvoed dat ik zo’n overbezorgde moeder ben geworden, of misschien is het gewoon wie ik ben, maar ik krijg onmiddellijk het gevoel dat Lars iets mist in zijn leven. Ik vraag hem of hij zich eenzaam voelt en of hij op zoek is naar een nieuwe relatie, maar hij legt me uit dat hij gewoon nieuwe mensen wil leren kennen en verzekert me dat hij niet op zoek is naar avontuurtjes, en wie weet, misschien groeit er wel een leuke relatie uit.

Ik ben een beetje uit mijn lood geslagen. Natuurlijk heeft mijn zoon al enkele relaties gehad en ik ben fier dat hij alle meisjes, ongeacht zijn relatie met hen, altijd met respect behandelt. Dat Lars op zoek is naar contacten via internet, komt echter als een verrassing voor mij.

Ik moet dit even laten bezinken en verander van onderwerp. We ruimen samen de tafel af en Lars trekt naar zijn kamer om te studeren. Ik ruim de keuken verder op maar het is een wonder dat ik hierbij  geen potten breek want mijn gedachten zijn allesbehalve bij de vaat.

Ouderwets

's Avonds laat hoor ik hem nog lang babbelen aan de telefoon. Ik kijk een romantische film maar ik kom niet echt tot rust. In mijn hoofd speelt 'You can't hurry love' in de versie van Phil Collins. "No, you'll just have to wait."

Lars heeft gelijk: ik ben ouderwets aan het worden.