We wilden het goed doen bij onze eerste zoon: hem alle kansen geven om een slaapwonder te worden. Een plan dat volledig de mist in ging. Bij onze tweede zoon laten we het allemaal wat vrijer en is het pakken gezelliger en gemakkelijker. We zien wel waar het ons brengt.

Ik was vroeger zelf een slechte slaper. Ik vond slapen altijd eerder een noodzakelijk kwaad. Ik hoopte dat dat bij mijn kinderen anders zou zijn. Dus gaven we onze eerste zoon vanaf het begin een eigen bed in een eigen kamer op hoorafstand van ons ouderlijk bed. Ik volgde de adviezen om hem nog wakker in bed te leggen, maar 1 ding kon ik absoluut niet: mijn baby laten huilen. Dat was dus uitgesloten.

Ik las het boek 'Lekker slapen zonder huilen' en was enthousiast over de ideeën en mogelijkheden die erin beschreven werden. Onze zoon werd echter geen slaapwonder, integendeel ... Zo kwam het dat hij op 6 maanden bij ons in bed belandde, omdat we op vakantie merkten hoe rustig en gemakkelijk hij tussen ons in slaap viel. Dat in groot contrast tot de moeite die het kostte hem in een eigen bed in slaap te krijgen, zelfs als dat eigen bed naast ons bed stond.

Bij onze tweede zoon besloten we het los te laten. We namen hem vanaf dag 1 lekker bij ons in bed en ik geniet van de nachten met hem naast mij. Zachtjes in slaap vallen, lekker knuffelig bij elkaar liggen, enkele keren borstvoeding geven per nacht en al voedend lekker terug in slaap vallen. Deze keer geen gebroken nachten, geen grote vermoeidheid en enkel uit bed voor een kakapamper. Nu denk ik: had ik dat maar geprobeerd met mijn eerste zoon.  Al is het ook wel dankzij hem dat ik er nu voor durf te kiezen.