Je kind kunnen loslaten is een wondermooi geschenk dat je moet koesteren. Ook al maakt het je soms best wel verdrietig. Wat gaat het snel, té snel. Je knippert even met je ogen en schrikt: waar is die snoezige baby plots naartoe?
Af en toe een traantje wegpinken hoort erbij, maar mijn jongste kinderen toonden me vooral hoe prachtig het is dat ik hun grote broer op die manier mag loslaten. Met kleine beetjes, elke dag net iets meer. Tot hij zijn vleugels uit kan slaan en het nest zal verlaten. Hoe vlug de tijd ook gaat, zo hoort het, zo is het goed.

Onze jongste kereltje heeft een progressieve aandoening. Dat merken we, ook veel te snel. Ik probeer hem stevig vast te houden, maar moet ook hem steeds losser laten. Kinderen horen te groeien, te ontwikkelen. Ons kind doet net het tegenovergestelde. We verliezen steeds meer kleine stukjes van hem, dat is niet juist. Mama's en papa's horen geen stukjes kind weg te moeten geven. Dat mag eigenlijk niet gebeuren! Nooit! Maar het is wat het is.

Ook onze middelste ontwikkelt niet zoals het hoort. Loslaten betekent bij hem vooral steeds meer verplicht worden om zorg uit handen te geven. Na moeten denken over de toekomst, terwijl je eigenlijk van dag tot dag wil leven, is ontzettend zwaar. Erkennen dat je het als ouders niet alleen kan, dat je steeds meer ondersteuning nodig hebt om je kind op te voeden, bezorgt ons een gevoel van onmacht.

Ook bij hen doen we ons best om los te laten, op een heel andere manier. Loslaten van dromen, van alles wat we graag voor onze kinderen hadden gewild. Loslaten van wat had moeten zijn, maar niet is.
Het is niet gemakkelijk, maar voor ons hoort het er ook bij.

Ik zou kunnen huilen, hele dagen lang. Dat zou misschien niet eens zo gek zijn. Maar dat wil ik niet.
Af en toe laat ik mijn tranen de vrije loop. Omdat het er nu eenmaal uit moet.
Daarna lach ik.
Daarna geniet ik, zo hard ik kan. Ik geniet heel dankbaar van het loslaten van mijn oudste zoon. Ik geniet van de stukjes kind die er wel nog zijn en koester de mooie momentjes met ons gezin.
Het zou zonde zijn als ik hem zomaar verspil met alleen maar tranen en gepieker, al die kostbare tijd.