Mijn ex heeft al geruime tijd een vriendin. Hoewel hij er in het begin geheimzinnig rond deed, had ik het meteen door. Het was ook geen enkel probleem voor mij. Ik was blij dat mijn ex iemand nieuw had gevonden en dat ook de kindjes rustig aan haar werden voorgesteld. 

Voor onze scheiding rond was, was ze al heel aanwezig als 'babysit'. Eens alles rond was, trok ze meteen bij hem in. Toen ik de kindjes op een avond ging oppikken en zij er ook was, probeerde ze zich wat te verschuilen. Maar dat was niet nodig. Hoewel dat niet altijd evident is, was er voor mij geen reden om dit te verbergen, ik gun hen alle geluk. Ze is ook super voor de kindjes en dus kan ik de hele situatie alleen maar bejubelen.  

Kleine 'aanpassingen' 

Maar bij de nieuwe plusmama doken beetje bij beetje kleine frustraties op. Mijn ex en ik hebben bij onze scheiding bepaalde afspraken gemaakt. Al snel kreeg ik te horen dat mijn aanwezigheid moest beperkt worden. Dat het niet kon dat ik in hun huis binnenkwam. Daar kon ik ergens nog in volgen, iedereen heeft recht op zijn privé. 

Na enige miscommunicatie kreeg ik te horen dat ik beter alle regelingen en afspraken rond de kindjes met de plusmama moest regelen. Zo werd alles opgevolgd en was er geen extra communicatie nodig tussen mijn ex en mezelf. Jammer vond ik dat, want het blijft natuurlijk de papa van mijn kindjes en sommige zaken moeten kunnen besproken worden, enkel tussen ons. Niet veel later, blijkt de communicatie tussen mijn ex en mijzelf steeds moeilijker te lopen.  

Hoe moeilijk het allemaal soms ook was, ik heb heel veel moeite gedaan om met zo weinig mogelijk conflict te scheiden. Om tot een zo normaal mogelijke communicatie te komen en dit in het belang van onze kindjes.  

Verschil in waarden en normen, regels en grenzen

Jammer genoeg stroken de opvoedingsmethodes van mij en de plusmama (ze heeft zelf ook kinderen) niet altijd. Maar enige tijd geleden, kwam dit tot een serieuze botsing. Voor de eerste keer sinds de tijd dat we uit elkaar zijn, heb ik ze aangesproken over iets wat faliekant had kunnen aflopen. Zij waren hier beiden verantwoordelijk voor, maar ze hebben gekozen om de schuld bij de kindjes te leggen, deze werden gestraft voor iets waar ze niets konden aan doen. 

Sinds dat incident, heerst er absolute radiostilte tussen plusmama en mij. Een simpele hallo, kan er zelfs niet meer af. Maar wat het allerergst is, ik word zwartgemaakt door haar waar mijn kinderen het horen. Ze komen elke week met iets nieuws naar huis. Dan kost het me soms moeite om dit naar hen toe te kunnen verklaren. Vaak leg ik ze uit dat ik me niets probeer aan te trekken van wat andere mensen denken, dat ik mijn hart volg en dat ik probeer te doen wat goed is voor hen.  Mijn ex ziet gelukkig in dat er iets fout had kunnen gaan. Zijn gedrag naar mij toe is opnieuw positief geëvolueerd. Helaas kan mijn reactie niet rekenen op begrip van plus-mama.  

Het afscheid wordt steeds moeilijker 

Ik blijf geloven dat het houden van wrok alleen maar slecht is voor de kinderen en probeer me dan ook als ‘grootste’ op te stellen. Ik vind het heel jammer dat de 'gezonde' situatie die we gecreëerd hadden nu wordt verziekt door iemand die blijkbaar heel gefrustreerd is. Ik kan alleen maar hopen dat de kindjes niet verder onder deze situatie zullen lijden. Jammer genoeg wordt het alleen maar moeilijker voor mij om ze er af te zetten.