Vrolijk, vuil en moe komen ze terug van kamp. Ze hebben het goed gehad! Het ene spannende verhaal na het andere rolt uit hun monden.

Gefascineerd luister ik ernaar.

Het is altijd even wennen de dagen na een kamp. Na de vele knuffels en het uitspreken van het gemis, merk ik de kleine veranderingen. Ze antwoorden sneller ad rem en de tafelmanieren zijn geminimaliseerd. Het ‘terug’ antwoorden of ‘tegenspreken’ is meer aanwezig. Gevatte opmerkingen en antwoorden vliegen me rond de oren. Soms word ik wat boos, want onbeleefd of onrespectvol zijn, tolereer ik niet.

Maar ik zie ook hoe ze gegroeid zijn, hoe ze zekerder zijn geworden, hoe ze op die week tijd precies maanden ouder zijn geworden, hoe het kleine kindje weer een beetje meer verdwenen is, hoe ze meer durven en doen, initiatieven nemen, oplossingen zoeken en vinden …

Het maakt me trots, ik probeer niet te strak te reageren, want uiteindelijk draait het daar rond bij opvoeding: loslaten en ruimte geven om te groeien en zichzelf te zoeken en te vinden.

Het doet me ook beseffen dat ze groter worden en me steeds minder nodig hebben. Maar tot de dag dat ze de wijde wereld intrekken, mogen ze nog heel veel komen knuffelen en klein zijn.