Tom (35) is papa van Lukas* (5) en Mats* (4). Bij de geboorte van zijn 2de zoontje voelde hij niet meteen een band met zijn kind.

Ik had altijd een grote kinderwens en de komst van ons 1ste zoontje verliep zoals ik mij ingebeeld had.  Ik genoot ervan om papa te zijn. Mijn vrouw en ik beslisten om niet te lang te wachten met een 2de kind. Maar het liep vlotter dan verwacht. Lukas was slechts 7 maanden oud toen mijn vrouw opnieuw in verwachting was.

Minder geduld

Mijn vrouw was na de geboorte van Mats vooral met hem bezig. Ik nam de zorg voor onze oudste zoon op mij. Dit is spontaan zo gegroeid door praktische redenen, zoals de borstvoeding. Na een tijdje merkte ik dat ik veel minder geduld had met mijn jongste zoon, hoewel hij objectief gezien een gemakkelijker kind was dan zijn oudere broer. Ik voelde geen band en ergerde mij veel sneller aan hem.

In het begin dacht ik nog dat dat vervelende gevoel vanzelf zou overgaan. Ik stak het op de vermoeidheid en wou mijn partner niet belasten met extra zorgen. Maar het probleem verdween niet en na verloop van tijd gaf mijn vrouw zelf aan dat ik minder geduld had met Mats dan met Lukas. Dit maakte het probleem bespreekbaar. Ik had het geluk dat mijn partner rationeel reageerde waardoor we samen op zoek konden naar een oplossing.

2 maanden Thailand

We kwamen tot het besluit dat ik Mats niet goed genoeg kende doordat ik minder met hem bezig was. Toen hij 1 jaar was, nam ik loopbaanonderbreking en trokken we voor 2 maanden naar Thailand met ons gezin. Dit was achteraf bekeken de oplossing voor ons. Door bewust tijd te nemen voor elkaar kreeg ik de kans om Mats beter te leren kennen. Dit was niet altijd even gemakkelijk. We leefden voortdurend samen op 1 kamer. Dat maakte het extra confronterend en uitdagend. In het begin van onze reis had ik dagelijks behoefte aan een kwartiertje voor mezelf. Maar gaandeweg beterde het. Op een bepaald moment was het niet meer nodig.  

Het is niet zo makkelijk om je twijfels uit te spreken want wanneer je dat doet, wordt het vaak  meteen als een groot probleem aanzien terwijl het ook gewoon twijfel kan zijn, of iets waar je mee worstelt. Daardoor ga je het opkroppen en zeg je het maar als het eigenlijk te laat is.

 Veel mannen gaan hun gevoelens opkroppen en komen zo in een vicieuze cirkel terecht. Ik denk net dat het heel belangrijk is om het probleem bespreekbaar te maken en het niet als falen te zien wanneer je gevoelens niet stroken met je verwachtingen.