Nationale en internationale incidenten hebben rechtstreeks invloed op mijn werk dus ik blader elke dag even door de krant. Mijn oog valt op het artikel over de moord op Jill Himpe door haar ex-partner. Mijn hart slaat een slag over en beelden uit mijn eigen verleden komen weer ongewild naar boven. Ik lees verder, wat erg moeilijk is door de tranen die zich opdringen, en word kwaad wanneer de afgrijselijke naakte cijfers tot me doordringen.

Hoe is het mogelijk dat er in België nog steeds elke week 3 mannen of vrouwen hun (ex-) partner kunnen doden of daartoe een poging doen? Hoe is het mogelijk dat er in 2019 in ons land al 19 vrouwen werden vermoord door de persoon die hen toch ooit heeft liefgehad? Vrouwen die de moed hadden om hulp te vragen en een klacht in te dienen wegens stalking en bedreigingen.

2 dagen later lees ik dat de Kamer zich nu toch gaat buigen over een nieuw wetsvoorstel in de strijd tegen partnergeweld. Voor Danielle, Elodie, Jessica, Valentine, Nancy, Barbara, Dominique, Sabina, Eliane, Sally, Isabelle, Mia, Lesley, Lutgarde, Ellen, Leila, Fatima, Aurelie, Jill, en hun families, is het te laat.

Een sprankje hoop

Maar het systeem dat in Spanje al wordt gebruikt, is het bewijs dat het wel degelijk mogelijk is om mensen te beschermen tegen partnergeweld en stalking. Daar moet de gewelddadige ex-partner een armband dragen die hij niet kan uitdoen. Het slachtoffer moet dan een ‘ontvanger’ bij zich hebben die een signaal naar de politie verstuurt zodra de stalker te dicht in de buurt komt van het slachtoffer.

Het is nog maar een begin, maar misschien is dit het keerpunt dat vele vrouwen en mannen in de toekomst het leven kan redden.

Ik heb weer een beetje hoop.